There is a club of women; it might be one of the biggest communities in the world. It’s secret. You can only enter when you have the code word. It’s not an easy word to say out loud. It’s a word that implies something went wrong. There was a mistake. The secret club usually only speaks about this word together with other club members and only when the time is right when the storm has passed.
Miscarriage. The word lands in my body with a shock, and tears instantly burn behind my eyes. “Mis” carriage. Did we “miss” something? Was there a “mis” take? Did we do something wrong? To me, the word carries guilt, shame, disgust and aversion. And I think it might be one of the reasons that there is a taboo on speaking about it.
Last year’s summer, after eleven weeks of pregnancy, I found out that the fruit in my womb had stopped growing. The amniotic sac was still growing, and my body still functioned as if it was pregnant. So I was pregnant and waiting for my body to give birth to the amniotic sac. And as I was still nursing my first baby, a bundle of life, I entered a period of grief about losing the second. I decided not to be silent about it. After a period of turning inwards and mourning, just like with everything else in my life, I wanted to be open.
The medical term of what was taking place in my body is “missed abortion”. So it seems my body missed something. My body didn’t understand that it wasn’t growing a baby anymore. I felt confused and had thoughts like: How is it possible that my body didn’t understand? And what did I do wrong to create that situation? Did I not take care of myself enough?
Every time I shared and heard myself say “missed abortion, “something in me was disgusted by the words. I realised it almost became an affirmation. The word “missed” as a story that I was telling myself; the story that I “missed” something. That I did something wrong. A story that I didn’t want to tell myself. I wanted to find another term. Another affirmation. A compassionate one. One that was explaining what was actually happening.
I stumbled upon a piece written by Iris Gorfinkel in 2015: “Despite improved access to better information sources than ever, those suffering pregnancy loss largely continue to be under the false impression that the loss had been self-generated. - Most miscarriages do not represent a mistaken, wrong, or bad action on the part of a woman’s body; most are caused by spontaneous chromosomal anomalies that render human development impossible and do not relate to inherited genetic problems. - The “mis” part of miscarriage is inaccurate and potentially harmful”, she said.
Loss of pregnancy. It is not precisely describing what it is. I guess “natural early end of pregnancy” would be more accurate. But what I appreciate about “loss of pregnancy” is that it acknowledges loss. It acknowledges that as women, we experience loss. “I am going through a pregnancy loss.”, sits more gently in my body. It allows me to enter a place of grief. It allows me to surrender to nature. It allows me to have compassion for myself.
When I was about seven weeks pregnant, I shared my pregnancy with a friend. It was not a planned conversation. I like to share things as they are in the moment and when they are alive for me. “Oh, only seven weeks! It can still go wrong.”, she said. My heart stopped beating for a moment. Not because of the realisation this pregnancy could end early. But because what I heard in that, my interpretation, was that a seven-week pregnancy is not something to take seriously yet. Why would you share it when something can still go wrong? Why don’t you wait to share until you are “sure”? It was as if the fruit was being ignored. Not considered to be whole. The soul that might already have been there was not enough to be welcome.
Another thing that was touched was that it stopped the flow of me enjoying my pregnancy for a moment. I enjoy being pregnant. I enjoy carrying life inside of me. It makes me feel alive, connected to nature, to the earth, to the primal force. It makes me feel grounded and centred. It’s a true gift every step of the way. I want to celebrate that. I don’t want to stop celebrating because something, anything, can “still go wrong”. Are we ever sure about something? Do we ever know what is going to happen? And do we then have to wait until we know for sure before we share what is happening inside of us with the world?
Around a quarter of all pregnancies end in a pregnancy loss. About 85% of those happen within the first trimester before most women share with others about their pregnancy. Yes, there is another secret club of women in this world. Women that are pregnant in their first trimester without sharing it. Now, it is up to every woman’s own choice whether to share or not. Nevertheless, there seems to be an unofficial 12-week rule that says that “you better not tell before that day, because it may not end well”.
The first trimester in my experience is a trimester where, from about six weeks on the way, exhaustion kicks in. And many women besides that experience morning sickness, probably caused by the change in the hormonal structures. The body is changing into a baby factory. Women tend to need two to three hours more sleep than they are used to. So support is very welcome in those weeks. But how to ask for help if nobody knows?
The 12-week rule creates secrecy around pregnancy loss that can be harmful. It can create a situation where women are left coping with their loss alone, in a moment where they need support and community more than ever. It can create a situation where they are trying to attend to everyday life as if nothing happened. They are going to work and social events and take care of their children while still bleeding or expecting it to start. Hiding their pain and their grief.
A few days after I found out about the loss of my pregnancy, a friend called me to ask how I was doing. And as I usually do, I told her what was alive. I shared my new knowing that the fruit had died. “Oh, you have a miscarriage. Well, that’s very common, my dear.”, she said. Ouch. That was painful to hear. Was I not allowed to mourn? Was I not allowed to take my time and space to process? Was she tired of listening? And how can something so “common” feel so incredibly lonely? Me, being open as always, just wanting to be listened to. Was there no space for that?
Grief seems to be another taboo. Mourning is something to do behind closed curtains, behind a veil. People feel extremely challenged by speaking about grief and loss. People, in my experience, especially in Western cultures, don’t want to think about death and mortality. Grief is a feeling that is challenging to hold. And often a feeling that is challenging to see and hear in others.
Mourning to me is self-care. It is a necessary process where I choose to move through to come back to my life purpose. I like to mourn alone ánd in the company of another person. To be held in a place where there is space and presence for grief, to me, is a very healing experience. When there is true space for my mourning, I can move through it with gentleness to myself. It can bring me insights, enrich my life experience and support me in stepping into the world fully.
I have a vision for all pregnant women to feel free and supported in sharing what is happening in their bodies when it wants to be expressed. In the moment that it just naturally comes out. In complete trust that it will be received exactly for what it is and how it lives in them. Whether it is to share their pregnancy or the end of their pregnancy. Whether it is a celebration or mourning.
There are many taboos to be broken. Every woman that decides to speak her truth in her moment, despite the shame, guilt and criticism, is contributing to breaking those taboos. Let us all open up discussions and share our stories. This article is my contribution.
I am working on a documentary about my experience of pregnancy loss. If you are interested to hear when it will be released, please send me an email with “Missed” in the subject line: message@tamaracatharina.com
Nederlandse vertaling:
De Geheime Club
Er is een club vrouwen; misschien wel een van de grootste gemeenschappen ter wereld. Het is geheim. Je kunt alleen lid worden als je het codewoord hebt. Het is geen gemakkelijk woord om hardop te zeggen. Het is een woord dat impliceert dat er iets mis is gegaan. Er was een fout. De geheime club spreekt meestal alleen over dit woord samen met andere clubleden en alleen als de tijd rijp is. Als de storm voorbij is.
Miskraam. Het woord landt in mijn lichaam met een schok en de tranen branden onmiddellijk achter mijn ogen. "Mis" kraam. Hebben we iets "gemist"? Is er iets "mis"lukt? Hebben we iets verkeerds gedaan? Voor mij draagt het woord schuld, schaamte, walging en afkeer in zich. En ik denk dat het één van de redenen is dat er een taboe is om erover te praten.
Vorig jaar zomer, na elf weken zwangerschap, kwam ik erachter dat het vruchtje in mijn baarmoeder niet meer groeide. De vruchtzak groeide nog steeds en mijn lichaam functioneerde alsof het zwanger was. Dus ik was zwanger en wachtte tot mijn lichaam de vruchtzak zou loslaten. En terwijl ik mijn eerste baby, een bundel van leven, nog steeds borstvoeding gaf, begon er een periode van verdriet over het verlies van de tweede. Ik besloot er niet over te zwijgen. Na een periode van naar binnen keren en rouwen, wilde ik, net als met al het andere in mijn leven, open en transparant zijn.
De medische term van wat er in mijn lichaam plaatsvond, is "missed abortion" (gemiste abortus). Dus het leek erop dat mijn lichaam iets had gemist. Mijn lichaam begreep niet dat er geen baby meer aan het groeien was. Ik voelde me verward en had gedachten als: Hoe kan het dat mijn lichaam dit niet begrijpt? En wat heb ik verkeerd gedaan om die situatie te creëren? Heb ik niet genoeg voor mezelf gezorgd?
Elke keer dat ik het deelde met mensen en mezelf hoorde zeggen "missed abortion", was er een gevoel van walging in mij. Ik realiseerde me dat het bijna een affirmatie werd. Het woord "gemist" als een verhaal dat ik mezelf vertelde; het verhaal dat ik iets "gemist" had. Dat ik iets verkeerd had gedaan. Een verhaal dat ik mezelf niet wilde vertellen. Ik wilde een andere term vinden. Een term die meer erkenning gaf. Een empathische term. Eén die uitlegt wat er werkelijk gebeurt.
Ik stuitte op een stuk geschreven door Iris Gorfinkel in 2015: “Ondanks betere toegang tot informatiebronnen dan ooit, blijven degenen die zwangerschapsverlies lijden grotendeels onder de verkeerde veronderstelling dat het verlies door hen zelf veroorzaakt was. - De meeste miskramen vertegenwoordigen geen foutieve, verkeerde of slechte behandeling van het lichaam van een vrouw; de meeste worden veroorzaakt door spontane chromosomale afwijkingen die de menselijke ontwikkeling onmogelijk maken en die geen verband houden met erfelijke genetische problemen. - Het "mis" deel van een miskraam is onnauwkeurig en mogelijk schadelijk ", zei ze.
Zwangerschapsverlies. Het beschrijft niet precies wat het is. Ik denk dat "natuurlijk vroegtijdig einde van de zwangerschap" nauwkeuriger zou zijn. Maar wat ik waardeer aan "zwangerschapsverlies" is dat het woord het verlies erkent. Het erkent dat we als vrouwen verlies ervaren. “Ik ga door een zwangerschapsverlies” voelt zachter in mijn lichaam. Het stelt me in staat een plek van verdriet te betreden. Het helpt me om mij over te geven aan de natuur. Om compassie voor mezelf te hebben.
Toen ik ongeveer zeven weken zwanger was, deelde ik mijn zwangerschap met een vriendin. Het was geen gepland gesprek. Ik hou ervan om dingen te delen zoals ze zijn in het moment en wanneer ze mij bezig houden. “Oh, zeven weken maar! Het kan nog makkelijk mis gaan”, zei ze. Mijn hart stopte even met kloppen. Niet vanwege het besef dat deze zwangerschap vroegtijdig zou kunnen eindigen. Maar omdat wat ik daarin hoorde, mijn interpretatie, was dat een zwangerschap van zeven weken nog niet iets is om serieus te nemen. Waarom zou je het delen als er nog makkelijk iets mis kan gaan? Waarom wacht je niet met delen tot je "zeker" bent? Het was alsof de vrucht werd genegeerd. Niet als heel werd beschouwd. De ziel die er misschien al was, was niet genoeg om welkom te zijn.
Een ander ding dat werd aangeraakt, was dat de stroom van het genieten van mijn zwangerschap in mij even stopte. Ik vind het heerlijk om zwanger te zijn. Ik geniet ervan nieuw leven in mij te dragen. Ik voel me levendig, verbonden met de natuur, met de aarde, met de oerkracht. Ik voel me geaard en in mijn centrum. Iedere stap is een waar geschenk. Ik wil dat vieren. Ik wil niet stoppen met genieten, omdat iets, wat dan ook, "nog steeds fout kan gaan". Weten we ooit iets zeker? Weten we ooit wat er gaat gebeuren? En moeten we dan wachten tot we het zeker weten voordat we met de wereld delen wat er in ons leeft?
Ongeveer een kwart van alle zwangerschappen eindigt in een zwangerschapsverlies. Ongeveer 85% hiervan vindt plaats in het eerste trimester voordat de meeste vrouwen anderen over hun zwangerschap vertellen. Ja, er is nog een geheime club van vrouwen in deze wereld. Vrouwen die zwanger zijn in hun eerste trimester zonder het te delen. Nu is het aan de eigen keuze van elke vrouw om te delen of niet. Desalniettemin lijkt er een onofficiële regel van twaalf weken te zijn die zegt: "Je kunt het beter niet te vroeg vertellen, want het kan nog mis gaan".
Het eerste trimester in mijn ervaring is een trimester waarin, vanaf ongeveer zes weken onderweg, de vermoeidheid toeslaat. En daarnaast ervaren veel vrouwen ochtendmisselijkheid, waarschijnlijk veroorzaakt door de verandering in de hormonale balans. Het lichaam verandert in een babyfabriek. Vrouwen hebben meestal twee tot drie uur meer slaap nodig dan ze gewend zijn. Ondersteuning is dus zeer welkom in die weken. Maar hoe kun je om hulp vragen als niemand weet dat je zwanger bent?
De regel van twaalf weken creëert geheimhouding rond zwangerschapsverlies die schadelijk kan zijn. Het kan een situatie creëren waarin vrouwen alleen met hun verlies omgaan, op een moment waarop ze meer dan ooit steun en gemeenschap nodig hebben. Het kan een situatie creëren waarin ze proberen het dagelijkse leven te leiden alsof er niets aan de hand is. Ze gaan naar hun werk en sociale evenementen en zorgen voor hun kinderen terwijl ze nog steeds bloeden zijn of aan het wachten tot het begint. Ze verbergen hun pijn en hun verdriet.
Een paar dagen nadat ik hoorde over het verlies van mijn zwangerschap, belde een vriendin me op om te vragen hoe het met me ging. En zoals ik gewoonlijk doe, vertelde ik haar wat mij bezig hield op dat moment. Ik deelde mijn nieuws dat de vrucht was gestorven. 'Oh, je hebt een miskraam. Nou, dat komt heel vaak voor lieverd.”, zei ze. Au. Dat was pijnlijk om te horen. Mag ik niet rouwen? Mag ik mijn tijd en ruimte niet nemen om te verwerken? Was ze het luisteren zat? En hoe kan zoiets 'gewoons' zo ongelooflijk eenzaam aanvoelen? Ik ben zoals altijd open en wil gewoon dat er even iemand naar mij luistert. Was daar geen ruimte voor?
Verdriet lijkt ook taboe te zijn. Rouwen is iets wat je doet achter gesloten deuren, achter een sluier. Mensen voelen zich enorm uitgedaagd door te praten over verdriet en verlies. Mijn ervaring is dat mensen, vooral in westerse culturen, niet teveel willen stilstaan bij dood en sterfelijkheid. Verdriet is een gevoel dat moeilijk te verteren is. En vaak een uitdagend gevoel om bij anderen te zien en te horen. Om daarbij te zijn.
Rouwen is voor mij zelfzorg. Het is een noodzakelijk proces. Ik kies er bewust voor om daar doorheen te gaan, om zo weer verbinding te maken met het leven. Ik rouw graag alleen én in het gezelschap van een ander. Een plek waar ruimte en aanwezigheid is voor verdriet, is voor mij een zeer helende ervaring. Als er echt ruimte is voor mijn rouw, kan ik doorheen gaan met zachtheid naar mezelf. Het kan me inzichten geven, mijn levenservaring verrijken en me helpen om volledig authentiek de wereld in te stappen.
Ik heb een visie voor alle zwangere vrouwen om zich vrij en gesteund te voelen in het delen van wat er in hun lichaam gebeurt wanneer het gedeeld wil worden. Op het moment dat de woorden er gewoon van nature uit willen komen. In volledig vertrouwen dat het precies zal worden ontvangen voor wat het is en hoe het in hen leeft. Of het nu gaat om het delen van hun zwangerschap of het einde van hun zwangerschap. Of het nu gaat om vieren of rouwen.
Er zijn veel taboes te doorbreken. Elke vrouw die op haar moment besluit haar waarheid te spreken, ondanks de schaamte, schuld en kritiek, draagt bij aan het doorbreken van die taboes. Laten we het gesprek beginnen en onze verhalen delen. Dit artikel is mijn bijdrage.
Ik werk aan een documentaire over mijn ervaring met zwangerschapsverlies. Als je geïnteresseerd bent om te horen wanneer de film te zien is, stuur me dan een e-mail met "Missed" in de onderwerpregel: message@tamaracatharina.com