Bringing awareness around embodiment is a big part of my life's purpose. To me, our embodied state is our natural state. A state in which we are connected to body, soul and mind. A state in which the mind is in sync with the heart and the gut. A state in which there is coherence between all parts of our body and our being. The natural state in which we are born.
When I look at my son (one year old now), I have the idea of witnessing that very natural state. The sounds that he is making, the movements of his body. Following the impulse of life, spontaneous, effortless, in all its flavours. Crying, laughing and screaming abundantly. Asking freely for what he needs. Being able to relax fully and rest in my arms with complete surrender. A true inspiration and a joy to witness. Complete embodiment.
For a long time, I was not even close to that natural, embodied state. When I was sixteen years old, I was crying myself to sleep daily. My mother, not knowing how to support me at that moment, brought me to our family doctor. He prescribed antidepressants. With the dose I received at first, I became numb. Nothing. Empty. Disconnected. Uninspired. It was as if life left me.
From there, the doctor and I found a dose that fitted me. I didn’t know really what that meant. I was under the impression that I was abnormal, crying too much, being depressed, and that this medicine would help me live an everyday and happy life. I did not know that at that moment, I was distancing myself from my inner compass. From my natural embodied state. From my access to intuition and inner guidance. I didn’t know.
Something else I wasn't aware of was that this was not the first moment that distance arose between me and life. Between my true self and me. The years before, I already slowly faded. Afraid to abundantly cry, afraid to abundantly laugh, afraid for celebration, afraid that there was no space for mourning and disconnected to the pleasure of physical touch and closeness. Until the point that I was just crying, flowing over, without knowing what I was crying over. Up until today, I wish I could have sat next to myself to offer space for that little girl to cry.
One thing the medicine helped me with for sure; I didn’t cry myself asleep anymore. Years passed by, and when I was about twenty-five years old, I slowly started to taper off my dose. It was as if I slowly woke up. As if I slowly began to connect with what was actually happening. As if I had gone through life numb all these years. I connected with an inner knowing, telling me that when I would stop this medicine, I would understand where to go.
I went to discuss my plan to stop with the medicine with my family doctor. She advised me not to stop until I got my life in order. That conversation woke me up even more. It woke up anger inside of me with a voice screaming “no”. No to having my life in order. I am adventurous. I am curious. I am not planning on doing anything that you call “having your life in order”. If we are waiting for that, it will never happen. I stopped my medicine without support from my doctor and without telling the world around me. I had zero trust that someone would support me. It was as if I secretly had to flee from this captivity.
My escape attempt failed. I got severe side effects. My body was in rehab. My body got addicted to the medicine. I was no longer functioning. I went back to the doctor. I told her that I wasn’t doing well, that I needed support. I said: “I want to get rid of this medicine, and if you are not going to support me, I will find someone else.” My fire started again. My eyes were open. I told myself never to go back there. I finally found myself again. I had a sense of my actual state. And the only thing I wanted is to get to the purest experience of that.
The years after I stopped were life-changing in all sorts of ways. I started to make choices that resonated with me, that resonated with my body. I ended my relationship, sold my house, started travelling, lost friends and made new ones, distanced myself more from my family, and reclaimed my sexuality. I stopped working as an architect and started focussing on my purpose in this life. Gradually I started seeing what was unfolding in front of me. Gradually I started exploring and expressing my values, becoming more and more me.
The thing that I lost before, and the thing that I slowly started finding back. That thing I call my natural state, my embodied state. The state in which I am born. My true embodied self. True embodiment for me means a state in which I integrate all of my intelligence. The intelligence of my heart, my gut, my mind. The intelligence of my muscles, my tissue, all the cells in my body. When I am connected to my body, I am closer to my true intelligence, to my truth.
I remember as a child having this experience, feeling all of it. All that wanted to move through me. All emotions were showing up in the form of physical manifestations. Crying from sadness, shivering from fear, jumping from excitement, screaming from anger, tightening my muscles from tension, laughing so much that I would wet my pants. That is the place where I want to be. Being alive and embodied.
In short, embodiment for me means to include the body in my being alive on this earth. And looking at it from that perspective, I believe the word might not even be necessary when we would live life fully embodied as it is our natural state. Yet I think most of us live from only one part, from the mind, and forget the nature of our body.
Embodiment means recognising our actual natural embodied state. To see what is naturally unfolding when we listen and look inside ourselves. And from there to connect to our values, where body and mind are integrated. We don’t have to know much. We have to listen first. We can use our body as an exchange medium. Let things move through us. Receive, process, express. The body as a way to come home.
So why is embodiment so important? I believe that we are all carrying our own compass inside. This compass only works when we integrate all of ourselves. When we include the body and the mind, it is there that we are truly connected and where we only have to listen. Receive what life is giving us, process and then express it in a way that is contributing. Feeling the stream of life and moving with it. Letting our inner voice guide us.
Embodiment now, for me, is not only something I want. It is something I am. And it is also a responsibility that I feel. I have something to do in this life, in this world. I want to listen carefully to what that is, stay connected, feel into what resonates. I might lose connection. Then I remember: I do the self-care that is needed, come back to my body and listen again to what is the next step for me in this world.
I would love this to be a space for engagement, exploration and connection. Please practice nonviolence in your comments. If you have a request (for example, because you would like support or collaboration), you can send me an email: message@tamaracatharina.com
Nederlandse vertaling:
Belichaming, een natuurlijke staat van zijn
Bewustwording brengen rondom belichaming is een groot deel van mijn levensdoel. Voor mij is onze belichaamde staat onze natuurlijke staat. Een staat waarin we verbonden zijn met lichaam, ziel en geest. Een staat waarin het hoofd gesynchroniseerd is met het hart en de buik. Een staat waarin er samenhang is tussen alle delen van ons lichaam en ons wezen. De natuurlijke staat waarin we worden geboren.
Als ik naar mijn zoon kijk (nu een jaar oud), heb ik het idee getuige te zijn van precies die natuurlijke staat. De geluiden die hij maakt, de bewegingen van zijn lichaam. De impuls van het leven volgend. Spontaan, moeiteloos, in al zijn kleuren. Overvloedig huilen, lachen en schreeuwen. Vrij vragen naar wat hij nodig heeft. Helemaal kunnen ontspannen en in mijn armen kunnen rusten met complete overgave. Een ware inspiratie en een genot om te aanschouwen. Volledige belichaming.
Voor een lange tijd was ik niet eens in de buurt van die natuurlijke, belichaamde staat. Toen ik zestien jaar oud was, huilde ik mezelf dagelijks in slaap. Mijn moeder, die op dat moment niet wist hoe ze mij kon ondersteunen, bracht me naar onze huisarts. Hij schreef antidepressiva voor. Met de dosis die ik in eerste instantie kreeg, werd ik gevoelloos. Niets. Leeg. Verbinding verbroken. Ongeïnspireerd. Het was alsof het leven me verliet.
Van daaruit vonden de dokter en ik een dosis die bij mij paste. Ik wist niet echt wat dat betekende. Ik had de indruk dat ik abnormaal was, te veel huilde, depressief was en dat dit medicijn me zou helpen een alledaags en gelukkig leven te leiden. Ik wist niet dat ik op dat moment afstand nam van mijn innerlijke kompas. Van mijn natuurlijke belichaamde staat. Van mijn toegang tot intuïtie en innerlijk weten. Ik wist het niet.
Iets anders waarvan ik me niet bewust was, was dat dit niet het eerste moment was dat er afstand ontstond tussen mij en het leven. Tussen mijn ware zelf en mij. De jaren ervoor vervaagde ik al langzaam. Bang om overvloedig te huilen, bang om overvloedig te lachen, bang om te vieren, bang dat er geen ruimte was om te rouwen en losgekoppeld van het plezier van fysieke aanraking en nabijheid. Tot het punt dat ik gewoon aan het huilen was, overstroomde, zonder te weten waar ik om huilde. Tot op heden zou ik willen dat ik naast mezelf had kunnen zitten en liefdevolle ruimte had kunnen bieden aan dat kleine meisje om te huilen.
Eén ding heeft het medicijn me zeker gebracht; Ik huilde mezelf niet meer in slaap. Jaren gingen voorbij en toen ik ongeveer vijfentwintig jaar oud was, begon ik langzaam mijn dosis af te bouwen. Het was alsof ik langzaam wakker werd. Alsof ik me langzaam begon te verbinden met wat er werkelijk gebeurde. Alsof ik al die jaren verdoofd door het leven was gegaan. Ik maakte contact met een innerlijk weten en dat vertelde me dat als ik zou stoppen met dit medicijn, ik zou begrijpen waar ik heen moest.
Ik besprak mijn plan om met het medicijn te stoppen met mijn huisarts. Ze adviseerde me niet te stoppen voordat ik mijn leven op orde had. Dat gesprek maakte me nog meer wakker. Het maakte woede in me wakker met een stem die “nee” schreeuwde. Nee, om mijn leven op orde te hebben. Ik ben avontuurlijk. Ik ben nieuwsgierig. Ik ben niet van plan om iets te doen dat je 'je leven op orde hebben' noemt. Als we daarop moeten wachten, gaat het nooit gebeuren. Ik stopte mijn medicijnen zonder steun van mijn arts en zonder het de wereld om me heen te vertellen. Ik had er geen vertrouwen in dat iemand me zou steunen. Het was alsof ik stiekem uit deze gevangenis moest vluchten.
Mijn ontsnappingspoging is mislukt. Ik kreeg ernstige bijwerkingen. Mijn lichaam was aan het afkicken. Mijn lichaam was verslaafd geraakt aan het medicijn. Ik functioneerde niet meer. Ik ging terug naar de dokter. Ik vertelde haar dat het niet goed met me ging, dat ik steun nodig had. Ik zei: "Ik wil van dit medicijn af. En als je me niet steunt, zoekl ik iemand anders die dat wel wil." Mijn vlam was aangewakkerd. Mijn ogen geopend. Ik zei tegen mezelf dat ik daar nooit meer terug zou gaan. Ik had mezelf eindelijk weer gevonden. Ik had weer een idee van hoe het met me ging. En het enige dat ik wilde, is om tot de puurste ervaring daarvan te komen.
De jaren nadat ik stopte met de medicijnen, veranderde mijn leven op allerlei manieren. Ik begon keuzes te maken die resoneerden met mij, die resoneerden met mijn lichaam. Ik beëindigde mijn relatie, verkocht ons huis, begon te reizen, verloor vrienden en maakte nieuwe, nam meer afstand van mijn familie en herwon mijn seksualiteit. Ik stopte met werken als architect en begon me te concentreren op mijn doel in dit leven. Geleidelijk begon ik te zien wat zich voor me afspeelde. Geleidelijk aan begon ik mijn waarden te kennen en uit te drukken, en werd ik steeds meer mezelf.
Wat ik eerder verloor, en wat ik langzaam begon terug te vinden. Dat noem ik mijn natuurlijke staat, mijn belichaamde staat. De staat waarin ik ben geboren. Mijn ware belichaamde zelf. Echte belichaming betekent voor mij een staat waarin ik al mijn wijsheid integreer. De intelligentie van mijn hart, mijn buik, mijn hoofd. De intelligentie van mijn spieren, mijn weefsel, alle cellen in mijn lichaam. Als ik verbonden ben met mijn lichaam, ben ik dichter bij mijn innerlijke wijsheid, bij mijn waarheid.
Ik herinner me dat ik als kind deze ervaring had, alles voelde. Dat alles door mij heen wilde stromen. Alle emoties kwamen naar buiten in fysieke vorm. Huilen van verdriet, beven van angst, springen van opwinding, schreeuwen van woede, mijn spieren aanspannen van spanning, zo veel lachen dat ik het in mijn broek deed. Dat is de plek waar ik wil zijn. Levend en belichaamd.
Kortom, belichamen betekent voor mij het lichaam op te nemen in mijn leven op deze aarde. En als je het vanuit dat perspectief bekijkt, denk ik dat het woord misschien niet eens nodig is als we het leven volledig belichaamd zouden leven, aangezien het onze natuurlijke staat is. Toch denk ik dat de meesten van ons slechts vanuit één deel leven, vanuit de geest, en de aard van ons lichaam vergeten.
Belichaming betekent het erkennen van onze natuurlijke belichaamde staat. Te zien wat zich van nature ontvouwt als we luisteren en in onszelf kijken. En van daaruit verbinding maken met onze waarden, waar lichaam en geest geïntegreerd zijn. We hoeven niet veel te weten. We moeten eerst luisteren. We kunnen ons lichaam gebruiken als uitwisselingsplek. Dingen door ons heen laten gaan. Ontvangen, verwerken, uitdrukken. Het lichaam als manier om thuis te komen.
Dus waarom is belichaming zo belangrijk? Ik geloof dat we allemaal ons eigen innerlijke kompas dragen. Dit kompas werkt alleen als we alle delen van onszelf integreren. Wanneer we het lichaam en de geest erbij betrekken zijn we echt verbonden en hoeven we alleen maar te luisteren. Ontvangen wat het leven ons geeft, dat verwerken en het vervolgens delen op een manier die bijdraagt. De stroom van het leven voelen en ermee meegaan. Ons laten leiden door onze innerlijke stem.
Belichaming nu, voor mij, is niet alleen iets dat ik wil. Het is iets wat ik ben. En het is ook een verantwoordelijkheid die ik voel. Ik heb iets te doen in dit leven, in deze wereld. Ik wil goed luisteren naar wat dat is, verbonden blijven, voelen wat resoneert. Misschien verlies ik de verbinding. Dan herinner ik me: ik doe de zelfzorg die nodig is, kom terug naar mijn lichaam en luister weer naar wat voor mij de volgende stap is in deze wereld.
Ik zie dit graag als ruimte voor betrokkenheid, verkenning en verbinding. Het verzoek is om hier geweldloos te communiceren. Als je een verzoek hebt voor mij (bijvoorbeeld omdat je ondersteuning of samenwerking zoekt), kun je mij een e-mail sturen: message@tamaracatharina.com